นิยาย ฉันนี่แหละเศรษฐี อ่านออนไลน์ - เฉินฟาน นิยาย

ฉันนี่แหละเศรษฐี

เกี่ยวกับนวนิยาย ฉันนี่แหละเศรษฐี

📚ฉันนี่แหละเศรษฐี

✒️ผู้เขียน: Abelard Evans

💑อักขระ: เฉินฟาน นิยาย

☘️หมวดหมู่: สมัยใหม่

✈️แพลตฟอร์ม: MeghaBook

นิยาย ฉันนี่แหละเศรษฐี เรื่องย่อ

ผมต้องทำงานนอกเวลาทุกวันเพื่อหารายได้ประคองชีวิตและจ่ายค่าเรียนมหาวิทยาลัยด้วยตัวเอง เนื่องจากฐานะครอบครัวยากจนและไม่สามารถส่งเสียผมเข้ามหาวิทยาลัยได้ และตอนเรียนที่มหาวิทยาลัย ผมก็ได้พบกับเธอ-สาวแสนสวยที่หนุ่มๆ ทุกคนในชั้นเรียนต่างก็ใฝ่ฝันถึง ไม่เว้นแม้แต่ผมเอง แต่ผมก็รู้ตัวดีว่าตัวเองไม่คู่ควรกับเธอ ถึงอย่างนั้นก็ตาม ผมก็รวบรวมความกล้าสารภาพกับเธอจนได้ สุดท้ายผมนึกไม่ถึงว่าเธอจะยอมตกลงเป็นแฟนกับผม เธอบอกกับผมว่าอยากได้ของขวัญเป็นไอโฟนรุ่นล่าสุด ผมก็ไปรับงานซักเสื้อผ้าให้เพื่อนร่วมชั้นเรียนเพื่อพยายามเก็บเงินซื้อให้เธอจนได้ และในที่สุดหนึ่งเดือนต่อมา ผมก็ซื้อมาได้จริง ๆ แต่ขณะที่ผมกำลังห่อของขวัญเพื่อนำไปมอบให้เธอ ก็พบว่าเธอกำลังมีอะไรกับหัวหน้าทีมฟุตบอลในห้องล็อกเกอร์ เธอเหมือนเปลี่ยนเป็นอีกคนหนึ่งซึ่งผมไม่เคยรู้จักเลย เธอหัวเราะเยาะความโง่เขลาของผม เหยียดหยามศักดิ์ศรีของผม ปล่อยให้เขาซึ่งตอนนี้ได้กลายเป็นแฟนใหม่ของเธอไปแล้ว ทุบตีผม ผมนอนเจ็บอยู่บนพื้นอย่างสิ้นหวัง ต่อมา จู่ ๆ ผมก็ได้รับโทรศัพท์จากพ่อ ตั้งแต่วันนั้น ชีวิตของผมก็ได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างกับหนัามือเป็นหลังมือ ใครจะไปรู้ว่า ผมเป็นลูกชายของมหาเศรษฐี

ฉันนี่แหละเศรษฐี บทที่ 1 เสียงครางจากในห้อง

ที่สนามกีฬาของมหาวิทยาลัย

มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งสวมชุดกีฬาสีฟ้า ยืนอยู่หน้าประตูสนามกีฬา

มือข้างนึงถือกระสอบ มืออีกข้างสวมถุงมือ กำลังก้มลงหยิบขวดเปล่า โยนลงในกระสอบ

‘ถ้ามีการแข่งบาสทุกวันก็คงจะดี หลังจากจบการแข่งขัน ฉันจะได้เอาขวดพวกนี้ไปขายได้ อย่างน้อย ๆ ก็สองสามร้อย สิ้นเดือนฉันจะได้มีเงินไปซื้อไอโฟนสิบเอ็ดให้หยิงหยิงเป็นของขวัญวันเกิด”

เฉินฝานดูตื่นเต้นมาก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นและมองไปรอบ ๆ เพื่อหาขวดพลาสติก

ขณะเดียวกัน มีนักศึกษาชายตัวสูงกลุ่มนึงเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ละคนถือถังใบเล็ก ๆ ที่มีชุดกีฬาและถุงเท้าเหม็น ๆ เดินเข้ามาหาเฉินฝาน

“เฉินฝาน ชุดของทีมบาสทั้งหมด ถังละห้าสิบ นายเอาไปซักให้ทีสิ”

นักศึกษาชายคนหนึ่งย้อมผมสีแดงในปากคาบบุหรี่ โยนถังลงข้าง ๆ เฉินฝาน

“ทุกคนต่างก็เป็นเด็กใหม่ของทีม อย่าหาว่าฉันกัวเถาไม่ดูแลนายเลยนะ รับไปสิ”

พูดจบ ผู้ชายผมแดงก็โบกมือเพื่อเป็นสัญญาณ คนอื่น ๆ ก็โยนเสื้อผ้า รองเท้า และถุงเท้าที่มีกลิ่นเหม็น ๆ เต็มไปด้วยเหงื่อลงบนพื้น

“นี่เสื้อผ้าและถุงเท้าเหม็น ๆ ที่ฉันให้ลูกทีมเก็บไว้อาทิตย์นึง เพื่อให้นายมีรายได้เลยนะ ลองดมดูสิหอมไหม？”

กัวเถาหยิบถุงเท้าที่มีกลิ่นเหม็นขึ้นมา และโยนใส่เฉินฝาน

เฉินฝานหลบไม่ทัน ทำให้ถุงเท้าตกลงมาบนหน้าของเขา เขาได้กลิ่นเหม็นเปรี้ยวจนแสบจมูก

“ฉัน…”

ขณะที่เฉินฝานกำลังจะโต้กลับ เขาได้แต่กัดฟัน และกลืนคำพวกนั้นลงไป เขาโกรธจนหน้าดำหน้าแดงไปหมด

สำหรับเขา รายได้ทุกอย่างมีความสำคัญ และเขาก็ไม่อยากพลาดมัน

เขาไม่ใช่ลูกเศรษฐี แต่เป็นนักศึกษาที่มาจากครอบครัวจน ๆ คนหนึ่ง

เขาไม่มีคอนเนคชั่นใด ๆ และไม่มีทักษะทางวิชาชีพใด ๆ เพราะฉะนั้นนอกจากจะออกไปทำงานวันหยุดสุดสัปดาห์แล้ว เขายังรับซักรีดเสื้อผ้า และทำการบ้านให้เพื่อน ๆ เพื่อหารายได้อีกด้วย

เขาทำอย่างนี้ทีละเล็กละน้อย จนมีค่าเล่าเรียน และค่าครองชีพ

เฉินฝานพยายามระงับความโกรธ เขาหยิบถุงเท้าที่มีกลิ่นเหม็นออกจากหน้า แล้วโยนมันลงในถัง

“ทั้งหมดสองร้อยห้าสิบ”

“อะนี่ สามร้อย ห้าสิบนั้นเป็นค่าเหนื่อยไปเอาพัสดุที่หน้าประตู แล้วเอาไปให้กัปตันเหวินที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าทีนะ”

พูดจบกัวเถาก็ยิ้ม และเดินจากไปพร้อมกับลูกทีมคนอื่น ๆ

เฉินฝานเก็บเงินขึ้นมา พลางกำหมัดแน่น ก่อนจะถอนหายใจออกมา

“แม้ว่าพวกกัวเถาจะดูไม่เป็นมิตรนัก แต่ตราบใดที่ทำให้เขาได้เงินมา เรื่องแค่นี้ก็เล็กน้อยมาก”

เขารีบหยิบกระสอบ และเดินไปที่ร้านรับซื้อของเก่านอกมหาวิทยาลัย หลังจากขายขวดแล้ว เขาก็ไปเอาพัสดุที่ประตูวิทยาลัย

ระหว่างเดินทางกลับไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เฉินฝานนับเงินที่เขาหามาได้อย่างพอใจ จนลืมเรื่องไม่สบายใจเมื่อครู่ไปเสียสนิท

พอคิดว่าอีกไม่นานก็จะเก็บเงินซื้อของขวัญให้แฟนได้ เฉินฝานก็เดินฮัมเพลงไปอย่างสบายใจ

แต่ทันทีที่เขามาถึงประตู เขาก็ได้ยินเสียงครางของผู้หญิงดังออกมาจากข้างใน มือที่กำลังจะเคาะประตูเลยชะงักหยุด

‘เสียงคุ้น ๆ แฮะ？ ！’

เสียงจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้านั้นยังคงดังขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งฟังเฉินฝานก็ยิ่งหน้าแดง แต่แล้วเขาก็รู้สึกแปลก ๆ

เสียงผู้หญิงนั้น เหมือนกับเสียงของหยิงหยิงมาก

“เฮี่ยเซี่ย เสียวมากค่ะ ขยุ้มฝั่งขวาด้วยสิคะ”

“ใจเย็น ๆ หยิงหยิง วันนี้ผมซื้อชุดชั้นในสุดเซ็กซี่มาด้วย เดี๋ยวคุณไปเปลี่ยนนะ แล้วเราค่อยมาเล่นเสียวกัน”

เสียงครางดังออกมาอีกครั้ง คราวนี้ชัดเจนกว่าเดิมมาก

หยิงหยิงเหรอ？ หยิงหยิงใช่ไหม？

เฉินฝานเลือดขึ้นหน้า เขาถีบประตูห้องออกอย่างแรง

และก็ได้เห็นภาพที่เขาไม่มีวันลืม